Posle oslobođenja zapadne i istočne Srbije i Šumadije usledila je Beogradska operacija, izvedena u sadejstvu jedinica Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, pod komandom generala Peka Dapčevića, i jedinica Trećeg ukrajinskog fronta Crvene armije, kojim je komandovao general Vladimir Ždanov. Reč je o najvećoj operaciji u kojoj se do tada angažovala Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije.
U neposrednim borbama za oslobođenje Beograda učestvovali su Prva armijska grupa u sastavu devet divizija, s 55.000 boraca i Četvrti sovjetski ojačani mehanizovani korpus s 17.022 vojnika, kao i tri streljačke i jedna gardijska divizija, s po 7.500 vojnika. Napad su podržavali Deveti avio-korpus Sedamnaeste vazduhoplovne armije i delovi Dunavske rečne flote Crvene armije.
Beograd i njegovo šire područje branila je korpusna grupa generala Vilija Šnekenburgera sa više od 30.000 vojnika. Nemačka komanda organizovala je odbranu Beograda u dva odbrambena pojasa. Spoljni pojas odbrane, s osloncem na Savu i Dunav, organizovan je u vidu polukruga u dužini oko 30 kilometara linijom Ostružnica – Žarkovo – Kneževac – Resnik – Pinosava – Avala – Vinča, s isturenim položajima ispred i iza te linije. Unutrašnji pojas odbrane formiran je na spoljnoj ivici grada i oslanjao se na jako utvrđena uporišta na Čukarici, Banovom brdu, Košutnjaku, Dedinju, Banjičkom visu, Konjarniku i Velikom Vračaru.
Oslobađanje Beograda završeno je u petak 20. oktobra…>>