NAKON FAF-a TAVIJANOVO OSTVARENJE “ZBOGOM, LEONORA” U DOMAĆIM BIOSKOPIMA

Prvi film “Zbogom, Leonora” koji je Paolo Taviani snimio bez ujedinjenog rada sa svojim bratom Vitorijom sa kojim je decenijama stvarao i obeležio italijansku kinematografiju nakon 4 godine vratio je reditelja u epicentar svetskih filmskih dešavanja i doneo mu nagradu na velikom BERLINALU, kao jedinom italijanskom ostvarenju u takmičarskom programu.

Zaokupljeni delima Luiđija Pirandeloa italijanskog dramaturga, pesnika, romanopisca i dobitnika Nobelove nagrade za književnost (1934. godine) braća su intrigirana Pirandelovom sahranom želela da zajednički snime film, međutim nakon smrti Vitorija Tavijana, Paolo preuzima posao na sebe i ostavrenje posvećuje bratu.

SINOPSIS:
Pirandelo je umro ostavivši precizna uputstva: bez sahrane ili proslave. Ipak, organizovane su tri sahrane. Film “Zbogom, Leonora” prati izazvono putovanje Pirandelovog pepela od Rima do Argiđenta, puno nesreća, susreta i vizija. 

Satkan iz dva dela, crno-belog i u boji, igrani film počinje arhivskim snimkom dodeljivanja Nobelove nagrade Pirandelou vodeći time bioskopsku publiku kroz posleratnu Italiju davajući joj povremeno i arhivske sadržaje.

Neobični tok putovanja Pirandelove urne iz Rima do Sicilije i problematične sahrane imalo je za ideju, kako napominje reditelja Taviani, da publici prikaže da je ono što vide na početku i na kraju, spektakl. Sve što vide je pozorište.

Za fragmente neorealizma, utkane u prikazanim putovanjima na filmu reditelj ističe da su braća smatrala ovo kinematografsko doba jednako važnim kao i Renesansu, dodajući da u neorealizmu postoji istina koja je superiornija od bilo kojeg arhivskog materijala.

Godine 2012. Braća Taviani su na filmskom festivalu u Berlinu nagrađeni Zlatnim medvedom za film “Cezar mora umreti” koji je tada prikazam i na Festivalu autorskog filma.