Leonardo da Vinči

Leonardo Da Vinči je rođen u doba renesanse, 15. aprila 1452. u jednoj seoskoj kući, 3 km udaljenoj od Vinčija.

Leonardo da Vinči se rodio u selu Ankijano, blizu grada Vinči u Italiji i bio je vanbračno dete. Njegov otac bio je mladi beležnik Pjetro da Vinči, a mati Katarina, koja je bila verovatno seoska devojčica jer nema dokaza da je bila rob iz Srednjeg istoka koju je posedovao Pjetro. Jedini pouzdani podatak o njoj jeste da se zvala Katarina i da se nedugo nakon Leonardovog rođenja udala za nekog Pjera del Vaka da Vinčija, zvanog Kavgadžija. Leonarda je krstio paroh Pijero di Bartolomeo. Mali Leonardo živeo je bez majke, barem do venčanja ser Pjetra sa firentinkom Albijerom di Đovani Amadori koja ga je negovala s majčinskom ljubavlju u porodičnoj kući u Ankijanu. Ona umire 1464. godine, a već oko 1469., nakon smrti svog dede Antonija, i Leonardo se seli u Firencu.

Obrazovanje
Leonardo je išao u školu u Vinčiju. Učitelji mladog Leonarda su bili zatečeni njegovim pitanjima i razmišljanjima. U školi je učio da čita, piše i računa. Takođe je učio geometriju i latinski. Kasnije je usavršavao znanje latinskog, jer je smatrao da nije dovoljno naučio u školi. Nakon preseljenja u Firencu, počinje da radi kao pomoćnik u jednoj radionici.

Kako se rodio pre zavedene konvencije o imenima, Leonardo se zvao imenom koje je značilo Leonardo sin gospodara iz Vinče. Leonardo je sam potpisivao svoje radove kao „Leonardo“ ili „Ja Leonardo“ („Io Leonardo“). Mnogi autori njegove radove navode kao radove Leonarda, a ne kao radove Da Vinčija. Ime svoga oca, naravno, nije upotrebljavao zbog svoga nelegitimnog porekla.

Leonardo je rastao sa svojim ocem u Firenci. Ceo svoj život je bio vegetarijanac. Oko 1466. godine je postao šegrt slikara Andrea del Verokija a kasnije je postao nezavisan slikar u Firenci.

Leonardo uči zanat u umetničkoj radionici Verokija 1466. Andrea del Verokio je bio vodeći firentinski vajar, zlatar i slikar. Verokio je oduševljen crtežima mladog Leonarda i prima ga u svoju radionicu, gde Da Vinči počinje da radi sa mnogim poznatim umetnicima – Botičelijem, Peruđinijem, di Kredijem. U junu 1472. Leonardo je postao član slikarskog esnafa, čime je završio šegrtovanje.

Oko 1482. godine do 1499. godine je radio za Ludovika Sforcu, vojvodu u gradu Milanu gde je osnovao i vlastiti atelje sa učenicima. Tu je upotrebljeno 70 tona bronze- u pokušaju vojvode za odbranu od Francuza i Šarla VIII koja je prethodno bila namenjena za njegovu veliku skulpturu u gradu Milanu 1495. godine. Milano se predao bez rata i 1498. Sforca je svrgnut. Leonardo je ostao u Milanu sve do vremena kada je video kako francuski strelci lukovima treniraju na njegovom modelu skulpture „Gran Cavallo“ u polovičnoj veličini i otišao je, najpre u Mantovu pa zatim u Veneciju. U Firencu se vratio aprila 1500. godine.

U Firenci je stupio u službu Čezara Bordžije, sina pape Aleksandra VI, kojega su zvali „Vojvoda Valentino“ kao vojni arhitekta i graditelj. 1506. godine se vratio u Milano koji je tada bio u rukama Maksimilijana Sforce, od kako su isterani Francuzi. 1507. godine se susreo sa lepim 15-godišnjim aristokratom, grofom Frančeskom Melcijem koji je postao njegov učenik, životni drug i naslednik.

Od 1513. – 1516. živeo je u Rimu gde su u to vreme delovali slikari Rafaelo Santi i Mikelanđelo. Iako sa njima nije održavao kontakte, smatra se da je izvršio odlučujući uticaj na preseljenje skulpture Davida – Mikelanđelovog remek-dela. Zbog toga Mikelanđelo nije bio oduševljen. 1515. godine je Milano opet okupiran i Leonardu je povereno pravljenje dekoracije za mirovne pregovore u Bolonji između francuskog kralja Fransoa I i pape Lava X, kada je prvi put morao da se susretne sa kraljem. 1516. godine je stupio u službu kralja Fransoa I i upotrebljavao je zamak odmah pored kraljeve rezidencije, dobijao je velika primanja i postao kraljev prijatelj.

Umro je u Francuskoj u gradu Amboaz u zamku Klo-Lise i u skladu sa njegovom poslednjom željom, njegov kovčeg je pratilo 60 prosjaka; sahranjen je u kapeli zamka Amboaz.

Dela…